کاربرد کانی بیوتیت در بررسی پتروژنتیک گرانیتوئید های بروجرد

کاتیون هایfe, mg و al در کانی بیوتیت به فرایند های ماگمایی حساس هستند. از این رو از کانی بیوتیت در بررسی پتروژنز توده های گرانیتوئیدی استفاده می شود. در این تحقیق از ترکیب شیمیایی کانی بیوتیت برای بررسی ویژگی های ژئوشیمایی و پتروژنز سنگ های نفوذی کمپلکس بروجرد در بخش شمالی زون سنندج- سیرجان استفاده شده است. نمونه های بیوتیت در مقاطع صیقلی گرانیتوئید های قدیمی با سن حدود 120 میلیون سال و گرانیتوئید های جوان با سن بین 60-70 میلیون سال به روش تجزیه نقطه ای (epma) و بیوتیت های خالص جدا شده از سنگ به روش xrf بررسی شد. نتایج تجزیه بیوتیت به هر دو روش نتایج مشابهی را نشان دادند. کانی بیوتیت در نمونه های با سن مختلف خصوصیات متفاوتی نشان داده و به خوبی دو گروه سنی از یک دیگر متمایز می شوند. بر اساس مقادیر کاتیونی mg, mn, fe3+, fe2+, ti و al بیوتیت های گرانیتوئید های جوان بروجرد در ترکیب خود دارای منیزیم بیش تری نسبت به بیوتیت های سنگ های قدیمی هستند. مهم ترین تفاوت بیوتیت در این واحد های سنگی در مقدار al کل و نسبت fe/fe+mg است. بیوتیت های متعلق به گرانودیوریت و کوارتزدیوریت های جوان بین دو قطب آنیت و فلوگوپیت قرار گرفته اند و دارای مقدار al 48/2 تا 74/2 اتم در هر واحد فرمول و نسبت fe/fe+mg بین 375/0 تا 600/0 هستند. بیوتیت در گرانیتوئید های قدیمی بین دو قطب آنیت و سیدروفیلیت قرار می گیرد و مقدار al از 76/2 تا 69/3 اتم در هر واحد فرمول و fe/fe+mg بین 597 /0 تا 720/0 است. بر اساس ترکیب بیوتیت ها، گرانیتوئید های جوان و قدیمی کمپلکس بروجرد عمدتاً در محدوده مربوط به گرانیتوئید های کالک آلکالن قرار می گیرند و این گرانیتوئید ها به ترتیب نوع i و نوع s هستند و در فوگاسیته اکسیژن متفاوتی تشکیل شده اند.